Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) jest dość szeroko rozprzestrzeniony na całym świecie, za wyjątkiem Ameryki Południowej i Antarktydy. W Polsce jest nielicznym ptakiem lęgowym, spotykanym głównie w nizinnej części kraju. Środowiskiem jego życia są obszary w pobliżu płytkich wód, zasobnych w ryby.

Zarówno samiec, jak i samica ma czarne upierzenie z metalicznym połyskiem. W szacie godowej zaobserwować można białawe boki głowy i szyi oraz białe plamy u nasady nóg. Skóra wokół dzioba jest żółta i naga. Młode są brązowo upierzone, dopiero z czasem zmieniają ubarwienie.

Kormoran czarny jest rybożerny i poluje nurkując - schodzi nawet do 10 m pod wodę i wytrzymuje tam około minuty. Polując, ciągle zanurza głowę pod wodę i wypatruje ofiary. Upolowaną zdobycz zazwyczaj zjada w wodzie, jedynie gdy złowi większą rybę, zabiera ją na ląd i „rozdrabnia” na mniejsze porcje. Zdarza się, że młode osobniki próbują polować na ofiary znacznie przekraczające ich możliwości połknięcia, może wtedy dojść do zadławienia. 

Gniazda zakładane są na skałach, na drzewach, sporadycznie w trzcinach. Samica zajmuje się budową, a samiec dostarczaniem potrzebnych materiałów.  Po 28-31 dniach wykluwają się pisklęta, którymi opiekują się oboje rodzice. Karmią je przez 2-3 miesiące.

Liczebność tego ptaka w Polsce w ostatnich latach wzrasta i wynosi ponad 27 tys. par lęgowych; podobny trend obserwuje się w pozostałych krajach europejskich. Obecnie na Górnym Śląsku największa kolonia lęgowa kormoranów, licząca 303 pary, znajduje się przy zbiorniku Dzierżno Duże.