Łabędź czarnoszyi (Cygnus melanocoryphus) to przedstawiciel ptaków blaszkodziobych, występujący na południowych obszarach Ameryki Południowej (Patagonia, Ziemia Ognista, Falklandy). Jego środowiskiem życia są płycizny wzdłuż wybrzeża Oceanu Spokojnego, śródlądowe jeziora, laguny, estuaria i bagna.

Upierzenie ciała białe, z czarną szyją i głową. Za okiem widoczny cienki, biały pasek. Wydatna woskówka barwy różowej. Brak dymorfizmu płciowego. Rozpiętość skrzydeł dochodzi do 180 cm, a masa ciała dorosłego ptaka to 4-5 kg.

Żywi się przede wszystkim roślinnością wodną, którą zazwyczaj zbiera z dna zbiornika, rzadziej z powierzchni wody; czasem jego łupem padają też bezkręgowce oraz małe ryby i kijanki żab.

Jest to ptak socjalny - przez większą część roku żyje w dużych, czasem nawet wielotysięcznych koloniach; jedynie w okresie rozrodu dzieli się na mniejsze grupy i poszczególne pary, które stają się wówczas terytorialne. Gniazdo buduje w trzcinach wzdłuż brzegów zbiorników wodnych. Materiał budulcowy stanowi sitowie oraz roślinność wodna.

W zniesieniu znajduje się 3-7 jaj, które wysiaduje samica przez okres około 35 dni. Samiec w tym czasie broni gniazda i partnerki. Pisklęta usamodzielniają się po okresie 8-14 miesięcy. Dojrzałość płciową osiągają po ukończeniu drugiego roku życia. Budowane jest w trzcinach wzdłuż brzegów zbiorników wodnych. Materiał budulcowy stanowi sitowie oraz roślinność wodna.


Objęty jest ochroną CITES.