Płomykówka (Tyto alba) to najbardziej rozpowszechniony na świecie gatunek sowy; zamieszkuje wszystkie kontynenty z wyjątkiem Antarktyki. W Polsce zaliczana jest do nielicznych ptaków lęgowych.

Preferowanym przez nią środowiskiem życia są osiedla ludzkie w pobliżu łąk i pól, na których łowi drobne gryzonie (norniki, myszy, ryjówki aksamitne). Rzadziej chwyta również małe ptaki, płazy, nietoperze i owady.

Samiec i samica ubarwione są jednakowo, przy czym samica zwykle jest od niego większa. Rozpiętość skrzydeł wynosi od 90 do 95 cm. Charakterystyczną cechą płomykówek jest sercowata szlara, która jest rdzawa wokół oczu i bieleje na zewnątrz. Wierzch ciała jest szaro-brązowy, z poprzecznymi pręgami i plamkami, a spód ciała jaśniejszy.

Aktywna nocą - dzięki świetnie rozwiniętym zmysłom słuchu i wzroku polowanie w ciemnościach nie stanowi dla niej najmniejszego problemu. Żyje samotnie, w pary łącząc się przed okresem rozrodczym. Gniazduje w ciemnych, rzadko odwiedzanych częściach zabudowań, na strychach, w stodołach oraz w obiektach sakralnych.

Odbywa jeden lęg w ciągu roku, samica składa 4-12 jaj, które sama wysiaduje. Samiec w tym czasie dostarcza partnerce pożywienie. Młode opuszczają gniazdo zazwyczaj w drugim miesiącu życia.

Głównymi czynnikami zagrażającymi populacjom płomykówki w naszym kraju są: coraz mniejsza liczba dogodnych miejsc lęgowych (spowodowane remontami obiektów gospodarskich i sakralnych), intensyfikacja rolnictwa (i związany z nią spadek liczby gryzoni stanowiących ich pokarm), a także zmiany klimatyczne. Gatunek objęty ochroną ścisłą, chroniony ponadto przepisami Konwencji Waszyngtońskiej.