Żółw gwiaździsty (Geochelone elegans) – występuje w zachodniej i południowo-wschodniej części Półwyspu Indyjskiego oraz na wyspie Sri Lanka. Można go spotkać w różnych typach siedlisk - od półpustynnych i suchych, przez trawiaste sawanny, po wilgotne lasy liściaste.
 

Jego charakterystyczną cechą jest karapaks (górna część pancerza) pokryty jasnymi, żółtymi, promienistymi gwiazdami, rozchodzącymi się z centralnego punktu każdej tarczki, które same są najczęściej ciemno brązowe. Powierzchnia pancerza  może być gładka lub wyboista tzn. z wybrzuszonymi płytkami kostnymi powodującymi efekt „piramid”. Długość ciała tego żółwia waha się w granicach 15-30 cm, samice są najczęściej większe od samców, a pancerz największego znanego osobnika mierzył 38 cm. Głowa, szyja i kończyny mogą być w kolorach od żółtego do brązowego.
 

Jest przede wszystkim roślinożerny - trawy, liście i owoce stanowią podstawę jego diety. W okresach sezonowo suchych, kiedy może brakować pożywienia, zjada także padlinę lub odchody.
 

Zwykle aktywny jest wczesnym rankiem i późnym popołudniem, resztę dnia spędza ukryty pod roślinnością chroniąc się przed słońcem. 

W okresie godowym samiec rywalizuje o samicę z innymi samcami. Około 60-90 dni po kopulacji samica szuka dogodnego miejsca i zaczyna kopać gniazdo, w którym składa do 10 jaj. Ich inkubacja zależy od temperatury i trwa od 1,5 do 6 miesięcy.
 

Spadek liczebności populacji tego gatunku spowodowany jest łapaniem żółwi gwiaździstych w celach handlowych, do produkcji niektórych tradycyjnych chińskich leków, a nawet w celach konsumpcyjnych.  Dodatkowo zagraża mu przekształcanie lasów i obszarów trawiastych w grunty rolne. Jego ochrona jest regulowana przez Konwencję Waszyngtońską (CITES), a w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych wyróżniony został jako gatunek narażony na wyginięcie.