Pantera śnieżna, irbis (Panthera uncia) - kot zamieszkujący góry Azji południowej i centralnej. Można go spotkać zazwyczaj powyżej granicy lasu, na terenach trawiastych lub skalistych.
Ciało irbisa pokrywa gęste futro - na brzuchu białe, reszta ciała pokryta jest szaro-ciemnymi rozetkami lub pierścieniami. Posiada wyjątkowo długi ogon, do 100 cm długości, który pomaga w utrzymaniu równowagi podczas skoków na stromym i skalistym terenie. Charakterystyczną cechą panter śnieżnych jest duży rozmiar łap, co jest adaptacją do chodzenia po śniegu. Ciało w pozycji normalnej jest pochylone ku przodowi, wyższe w krzyżu niż w kłębie.
Żywi się zwierzętami kopytnymi (m.in. nahurami górskimi, koziorożcami, tarami), gryzoniami, zającami, jak i również zwierzętami domowymi. Aktywny w ciągu dnia i o zmierzchu. Ofiary znajduje kierując się głównie wzrokiem i słuchem, po czym napada na nie z zasadzki.
Jak prawie każdy kot – jest samotnikiem.
Po ciąży trwającej ponad 3 miesiące, samica rodzi zazwyczaj od 2 do 3 młodych, które karmi od 3 do 4 miesięcy. Młode pozostają z matką do jednego roku.
Liczebność tego gatunku znacznie spadła w wyniku polowań dla futer oraz kości wykorzystywanych w medycynie chińskiej. Zmiany klimatu wpływają na zmniejszenie liczby naturalnych siedlisk pantery śnieżnej, a duże rozproszenie tego gatunku utrudnia zmienność genetyczną. Według IUCN gatunek posiada status EN (zagrożony wyginięciem).