Sika wietnamski (Cervus nippon) to przedstawiciel ssaków parzystokopytnych z rodziny jeleniowatych. Jest jednym z podgatunków znanego z Azji Południowo-Wschodniej jelenia wschodniego. Niegdyś występował on w północnym Wietnamie, obecnie uważany jest za podgatunek wymarły w naturze. Środowiskiem życia siki są nizinne oraz górskie lasy deszczowe z gęstym podszytem, urozmaicone terenami podmokłymi i łąkami.
Ubarwienie sierści jest brunatne, zmienne sezonowo - zimą prawie czarne, latem płowe z białawymi cętkami. Plamista sierść bardzo dobrze sprawdza się jako ubarwienie maskujące.
Dieta siki zależy od środowiska, w jakim żyje. Żywi się liśćmi krzewów i drzew, ich pączkami, ziołami oraz trawami. Czasami zjada także korę, opadłe owoce, orzechy, a nawet grzyby.
Sika wietnamski może być aktywny w ciągu dnia, chociaż na terenach zajętych przez człowieka aktywny jest przede wszystkim nocą. Osobniki komunikują się ze sobą za pomocą wydawanych urozmaiconych dźwięków i odgłosów.
Ruja tzw. gwizdowisko, trwa od października do końca listopada. Po 7 miesiącach ciąży samica rodzi 1-2 młode, które przebywają z nią do ukończenia pierwszego roku życia.
Prawdopodobnie ostatni osobnik żyjący na wolności zabity został w 1974 roku. Do zaniku naturalnych populacji tego jelenia przyczyniły się nielegalne polowania dla smacznego mięsa oraz poroża mającego zastosowanie w tradycyjnej azjatyckiej medycynie. Obecnie trwają prace nad programem reintrodukcji siki wietnamskiego. Z tego powodu zwierzę objęte zostało Europejskim Programem Hodowlanym (EEP).