Żółw grecki (Testudo hermanni) – wbrew nazwie, jego zasięg nie ogranicza się do samej Grecji, a raczej Europy Południowej, od wschodnich wybrzeży Hiszpanii, przez Francję, Włochy, Bałkany, aż po zachodnie obszary Turcji, wraz z większymi wyspami Morza Śródziemnego.

Preferuje suche, nasłonecznione tereny porośnięte trawą oraz niskimi drzewami, czasem spotykany na terenach skalistych.

Karapaks (górna część pancerza) jest wypukły, a plastron (dolna część pancerza) płaski, z zakrzywionymi ku górze brzegami. Tarczki pancerza są żółto- lub oliwkowo-brązowo ubarwione, z ciemnymi plamami na każdej z nich. Głowa, szyja i kończyny szare; przednie lekko spłaszczone, tylne słupowate. Szczęki jak u wszystkich żółwi tworzą dziób, zaś ogon zakończony jest twardym kolcem. Większe od samców samice dorastają do 30 cm.

Jest to żółw lądowy i dzienny. W czasie upałów chowa się w chłodnych norach, które sam potrafi sobie wykopywać. Gdy temperatura zaczyna spadać, zapada w letarg. Jego dietę stanowią przede wszystkim soczyste łodygi, liście, kwiaty, zioła.

Rozmnaża się raz w roku, w okresie rozrodczym samica składa do wykopanych przez siebie dołków w ziemi 3-8 jaj, które po zakopaniu ogrzewane są promieniami słonecznymi.

W obrębie gatunku wyróżnia się dwa podgatunki różniące się zasięgiem występowania: Testudo hermanni hermanni zamieszkuje tereny od Hiszpanii, aż po Włochy, natomiast T. h. boettgeri spotykany jest w Grecji, na Bałkanach i w Turcji.
 
Wpisany na listę CITES. W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych posiada status NT - bliski zagrożenia wyginięciem. Głównym zagrożeniem jest utrata naturalnych siedlisk spowodowana rozwojem i intensyfikacją rolnictwa.