Łabędź czarny (Cygnus atratus) występuje w Australii i na Tasmanii; w około 1860 roku został wprowadzony na tereny Nowej Zelandii, gdzie stał się równie liczny, jak w obrębie swojego pierwotnego areału lęgowego. Zdziczałe populacje tego gatunku spotykane są także w Europie i Ameryce Północnej. Środowiskiem życia tego łabędzia są różnorodne słodkie i słonawe zbiorniki wodne; dość licznie występuje na większych jeziorach.

Jest w większości czarny, za wyjatkiem białych lotek na krawędzi skrzydeł. Ma długą szyję i jaskrawoczerwony dziób z białym końcem. Samiec jest zazwyczaj większy od samicy. Młode są szarawo-brązowe i mają jaśniejszy dziób.

Jego pokarm stanowią różne części roślin wodnych, na lądzie żywi się także trawą, ziołami oraz - okazjonalnie - owadami.

Jest to ptak monogamiczny, łączy się w pary na całe życie. Poza okresem rozrodczym (wtedy pary są skrajnie terytorialne) może przebywać w większej grupie. Między sobą ptaki komunikują się za pomocą dźwięków oraz sygnałów wzrokowych. Łabędź czarny gniazdo zakłada na suchym podłożu lub wśród roślinności bagiennej; buduje je zwykle samica z patyków, suchych liści i innego rodzaju szczątków. Samica składa 5-6 jaj. samce biorą udział w wysiadywaniu jaj. Młode pozostają w grupach rodzinnych do około 9 miesiąca życia.