Czapla nadobna (Egretta garzetta) jest stosunkowo niewielkim przedstawicielem rodziny czaplowatych. W zależności od podgatunku zamieszkuje różne tereny od południowej Europy, przez południową i środkową Azję aż do Japonii, Australię, Nową Zelandię oraz Afrykę łącznie z Madagaskarem. Środowiskiem życia czapli nadobnej są ujścia rzek, wybrzeża z roślinnością mangrową oraz tereny podmokłe z drzewami i krzewami. Poza okresem lęgowym spotykana jest nad wszelkiego rodzaju płytkimi wodami.
Ma śnieżnobiałe upierzenie i szaro-niebieski dziób.
Czapla nadobna żywi się rybami i innymi drobnymi zwierzętami wodnymi. Pokarm zdobywa brodząc w płytkiej wodzie.
Gniazdo buduje samica z materiału dostarczanego przez samca - są to na ogół gałązki, patyki, wiechy trzciny itp. Zazwyczaj jest ono zlokalizowane na drzewie, czasem na ziemi ukryte pod krzewami lub w trzcinach. Samica składa od 2 do 8 jaj, które są wysiadywane przez oboje rodziców przez około 21-25 dni. Po miesiącu od wyklucia młode opuszczają gniazdo.
Panująca w XX. wieku moda na damskie kapelusze z ptasimi piórami, doprowadziła do wyniszczenia wielu kolonii ptaków posiadających piękne upierzenie. Aby pozyskać pióra zabijano m.in. Perkozy Dwuczube, Karolinki, Czaple Białe, a także Czaple Nadobne. Po Pierwszej Wojnie Światowej handel piórami się nie odrodził, co uratowało populacje tych ptaków. Gatunek jest chroniony przez Konwencję Waszyngtońską (CITES).
Największym lądowym ssakiem świata był Baluchiterium, zwierzę spokrewnione ze współcześnie żyjącymi nosorożcami, osiągające masę 30 ton i mierzące ponad 5 m wysokości.