Marabut afrykański (Leptoptilos crumeniferus) to ptak blisko spokrewniony z naszymi bocianami. Występuje na sawannach, lasostepach i brzegach akwenów środkowej Afryki; koncentruje się w miejscach, gdzie wysychają bogate w ryby zbiorniki wodne oraz tam, gdzie jest obfitość zwierzyny.

Jest dosyć wysoki, osiąga 1,5 metra wysokości, a rozpiętość jego skrzydeł może wynosić nawet 260 cm. Na skrzydłach, grzbiecie i klatce piersiowej ma czarne lub ciemnoszare pióra. Szyja i głowa są pozbawione upierzenia, pokrywa je różowa skóra z ciemnymi plamami. Charakterystyczną cechą marabuta jest zwisający z szyi wydłużony fałd skórny, który najprawdopodobniej wykorzystywany jest w rytuałach godowych.

W skład jego diety wchodzi padlina, ryby, szarańczaki, drobne kręgowce oraz różne odpadki.

Aktywny jest za dnia. Trybem życia podobny jest do sępów i tak jak one szybuje wysoko, wypatrując pokarmu. Gniazda lokalizowane są na drzewach lub skałach, czasem spotyka się je również w miastach. Ptaki gniazdują w koloniach liczących zwykle kilkadziesiąt par.

W XIX wieku gatunek znalazł się na granicy wymarcia, a główną tego przyczyną były pióra marabutów, wówczas często używane w modniarstwie. W dalszym ciągu są one surowcem do produkcji pędzli daktyloskopijnych oraz much używanych w wędkarstwie spinningowym. Dla marabuta afrykańskiego prowadzona jest Europejska Księga Rodowodowa (ESB).

W śląskim zoo żyje jeden przedstawiciel tego gatunku – samiec kilka lat temu ochrzczony imieniem Marek. Niestety jest to osobnik wyjątkowo terytorialny i pomimo kilku prób nie udało się połączyć go z innymi osobnikami jego, a nawet innych gatunków.