Matamata (Chelus fimbriatus) jest gatunkiem żółwia, występującym na północnych obszarach Ameryki Południowej - od Kolumbii przez Wenezuelę i Gujanę aż po Peru i Brazylię. Jego środowiskiem życia są stawy i bagniste rozlewiska rzek.
Ma szeroki, płaski, owalny pancerz. Na tarczach grzbietowych występują trzy rzędy dużych, pojedynczych rogowych guzów. Jego głowa jest duża i trójkątna, kształt taki nadaje jej mocno zwężony pysk. Szyja jest długa i bardzo gruba. Głowa wraz z szyją mają w przybliżeniu tą samą długość co karapaks. Ciało dojrzałych osobników jest ubarwione w odcieniach brązu i szarości, często pokrywają je glony. Długość całego ciała wynosi około 45 cm.
Jak inne żółwie wodne, jest drapieżnikiem - zjada głównie małe ryby oraz inne drobne, wodne organizmy: żaby, kijanki, wodne owady oraz ich larwy. Na zdobycz czatuje, leżąc nieruchomo na dnie zbiornika. Gdy upatrzona ofiara podpłynie wystarczająco blisko, jednym gwałtownym ruchem otwiera potężny pysk, a wytworzony w ten sposób prąd zasysa ją do środka. Woda jest następnie usuwana, a zdobycz połykana w całości.
Jest samotnikiem, poza okresem rozmnażania rzadko przebywa z innymi osobnikami swojego gatunku. Aktywny jest za dnia i w nocy, a większość czasu spędza pod wodą. Jego ubarwienie i kształt ciała zapewniają mu doskonały kamuflaż, trudno dostrzec go na mulistym dnie. Ma bardzo słaby wzrok, ale doskonale słyszy i ma dobrze rozwinięty zmysł dotyku, ma to związek z obecnością licznych nerwów czuciowych zlokalizowanych w fałdach skórnych.
Przed przystąpieniem do rozrodu samiec wykonuje charakterystyczny rytuał godowy, polegający na wysuwaniu głowy w kierunku samicy z jednoczesnym otwieraniem i zamykaniem pyska. Żółwie te zakładają swoje gniazda w rozkładającej się roślinności na brzegach zbiorników wodnych. Samica składa od 12 do 28 jaj, a ich inkubacja trwa około 200 dni. Po wykluciu młodych rodzice nie opiekują się potomstwem.
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest degradacja jego naturalnych siedlisk.