Nosorożec biały (Ceratotherium simum) inaczej zwany jest nosorożcem afrykańskim, szerokopyskim lub tęponosym. Jest to ssak należący do rzędu nieparzystokopytnych. Zamieszkuje stepy i sawanny na południe od Sahary. Jest największym żyjącym nosorożcem oraz drugim, obok słonia, największym współczesnym ssakiem lądowym.
Żywi się głównie trawą, z czym związany jest kształt jego górnej wargi. Żyje w stadach liczących kilkanaście osobników. Prowadzi dzienny tryb życia, lubi brać kilkugodzinne kąpiele błotne. Ma dobrze rozwinięty zmysł słuchu, ale kiepski wzrok.
Zazwyczaj jest łagodnie usposobiony, lecz sprowokowany atakuje intruza, szarżując ze skierowanymi w jego kierunku rogami. To właśnie rogi (o długości do 1,5 m) stały się przyczyną poważnych problemów tych zwierząt. Zawrotne ceny, jakie na czarnym rynku osiągają rogi nosorożców, zaprowadziły te zwierzęta na skraj wymarcia. Jeszcze na początku XX w. gatunek ten był uznany za prawie wymarły. Przy życiu pozostało tylko kilkadziesiąt osobników, które objęto ścisłą ochroną i zaczęto rozmnażać. Zrównoważona hodowla opłaciła się i obecnie jego populacja liczy ponad 10 tysięcy sztuk, co powoduje, że jest on najliczniejszym z pięciu współcześnie żyjących gatunków nosorożców. Północna populacja tego gatunku nadal pozostaje jednak na skraju wymarcia.
W śląskim zoo przebywają obecnie trzy nosorożce białe – Nambi, Zulus i Hope. Zwierzęta te objęte są Europejskim Programem Hodowlanym (EEP). Chroni je również Konwencja Waszyngtońska (CITES).