Kangur rudy (Macropus rufus) – gatunek torbacza występujący w niemal całej Australii. Jest spotykany na terenach trawiastych i pustynnych (nie w lasach).
Jeden z największych torbaczy świata – dorosłe samce mierzą do 1,6 m i ważą do 90 kg; samice są mniejsze i lżejsze. Długi, umięśniony ogon oraz mocne tylne kończyny przystosowane do skakania. Kończyny przednie wyraźnie krótsze, służą do obrony, jedzenia itp. Samice posiadają na brzuchu torbę lęgową. Samce są rudo-brązowe, na spodzie ciała nieco bardziej płowe; u samic sierść z większym udziałem koloru szarego.
Jest roślinożerny; żywi się trawą, ziołami i roślinami zawierającymi duże ilości wody.
Kangur rudy aktywny jest przede wszystkim o zmierzchu i nocą, dnie spędza chroniąc się w cieniu. Jest osiadły, choć w przypadku braku pożywienia czasami podejmuje wędrówki. Żyje w niewielkich stadach liczących średnio około 10 osobników. Liczebną przewagę mają w nich spokrewnione ze sobą samice oraz ich młode. Towarzyszy im jeden, a czasem kilka samców. W przypadku dużej obfitości jedzenia stada kangurów mogą się zbierać i tworzyć większe grupy. Poruszają się skokami, które mogą osiągać nawet 8 m długości oraz 3 m wysokości, na ogół jednak nie przekraczają 1,2-1,9 m.
Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia, samce nieco później niż samice. Po około miesięcznej ciąży, rodzi się najczęściej jeden, nie w pełni ukształtowany kangurek, który wędruje po sierści matki do torby lęgowej, gdzie natychmiast przysysa się do brodawki sutkowej. Tam pozostaje przez dwa kolejne miesiące, w czasie których upodabnia się do dorosłych kangurów. W pełni wykształcone młode karmione jest mlekiem matki przez około rok i noszone w torbie przez blisko osiem miesięcy. U kangurów spotykane jest zjawisko opóźnionej implantacji – blastocysta pozostaje w uśpieniu do czasu pierwszego opuszczenia torby przez wcześniejsze młode.
Gatunek jest objęty programem ESB (European StudBook) – polegającym na prowadzeniu Księgi Rodowodowej w ramach EAZA