Kukabura chichotliwa (Dacelo novaeguinae) pochodzi ze wschodniej i południowo-wschodniej Australii, introdukowana została także na Tasmanii oraz w południowo-zachodniej części Australii. Jej środowisko życia stanowią różnego rodzaju zadrzewienia, parki, ogrody oraz lasy, głównie eukaliptusowe. Zaliczana jest do zimorodków.


Zjada bezkręgowce, małe ssaki, gady, w tym jadowite węże, ptaki oraz ich pisklęta. Ze względu na suche środowisko, w którym żyje tylko sporadycznie chwyta ryby.

Gatunek osiadły, terytorialny, aktywny w ciągu dnia. Poluje, siedząc na wysokości i czatując na ofiarę. Gdy ta się pojawi, rzuca się w dół i chwyta ją dziobem.

Gniazdo kukabura chichotliwa zakłada w dziupli na drzewie, w termitierze, lub w wydrążonej w skarpie norze. Samica składa 2-4 jaja i wysiadują je wszyscy członkowie grupy rodzinnej, na zmianę, przez  24-26 dni. 

Polska nazwa tej kukabury nawiązuje do jej charakterystycznych, donośnych odgłosów, które przypominają histeryczny, ludzki śmiech. Można je usłyszeć głównie o świcie i o zmierzchu.