Śląski Ogród Zoologiczny

Śląski Ogród Zoologiczny

Nasze zwierzęta

Nasze zwierzęta
ssaki  |  ptaki  |  gady  |  płazy  |  ryby  |  bezkręgowce
Kangur rudy

Kangur rudy

Kangur rudy (Macropus rufus) – gatunek torbacza występujący w niemal całej Australii. Jest spotykany na terenach trawiastych i pustynnych (nie w lasach).

Jeden z największych torbaczy świata – dorosłe samce mierzą do 1,6 m i ważą do 90 kg; samice są mniejsze i lżejsze. Długi, umięśniony ogon oraz mocne tylne kończyny przystosowane do skakania. Kończyny przednie wyraźnie krótsze, służą do obrony, jedzenia itp. Samice posiadają na brzuchu torbę lęgową. Samce są rudo-brązowe, na spodzie ciała nieco bardziej płowe; u samic sierść z większym udziałem koloru szarego.

Jest roślinożerny; żywi się trawą, ziołami i roślinami zawierającymi duże ilości wody.

Kangur rudy aktywny jest przede wszystkim o zmierzchu i nocą, dnie spędza chroniąc się w cieniu. Jest osiadły, choć w przypadku braku pożywienia czasami podejmuje wędrówki. Żyje w niewielkich stadach liczących średnio około 10 osobników. Liczebną przewagę mają w nich spokrewnione ze sobą samice oraz ich młode. Towarzyszy im jeden, a czasem kilka samców. W przypadku dużej obfitości jedzenia stada kangurów mogą się zbierać i tworzyć większe grupy. Poruszają się skokami, które mogą osiągać nawet 8 m długości oraz 3 m wysokości, na ogół jednak nie przekraczają 1,2-1,9 m.

Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia, samce nieco później niż samice. Po około miesięcznej ciąży, rodzi się najczęściej jeden, nie w pełni ukształtowany kangurek, który wędruje po sierści matki do torby lęgowej, gdzie natychmiast przysysa się do brodawki sutkowej. Tam pozostaje przez dwa kolejne miesiące, w czasie których upodabnia się do dorosłych kangurów. W pełni wykształcone młode karmione jest mlekiem matki przez około rok i noszone w torbie przez blisko osiem miesięcy. U kangurów spotykane jest zjawisko opóźnionej implantacji – blastocysta pozostaje w uśpieniu do czasu pierwszego opuszczenia torby przez wcześniejsze młode.

Gatunek jest objęty programem ESB (European StudBook) – polegającym na prowadzeniu Księgi Rodowodowej w ramach EAZA
<<     Wróć     >>

Czy wiesz że
Sokoła wędrownego uważa się za najszybciej latającego ptaka. W czasie polowania, w locie nurkującym jest on w stanie rozwinąć prędkość nawet 300 km/h. Niestety tylko ok. 20% jego pikowań kończy się sukcesem.
Podsumowanie cyklu zagadek przyrodniczych - edycja 2019
02.01.2020
No i nadeszła ta chwila! Kolejna edycja konkursu przeszła do historii.
Sprawdźmy, kto z Was poradził sobie w niej najlepiej.

Czytaj dalej