Kondor wielki (Vultur gryphus) jest dużym ptakiem zamieszkującym Andy, od Wenezueli na północy po Przylądek Horn na południu. Jego środowiskiem życia są wysokogórskie, skaliste tereny położone powyżej górnej linii lasu; obserwowany jest do 5000 m n.p.m.
Jest to jeden z największych latających ptaków, z którym konkuruje jedynie albatros wędrowny. Rozpiętość skrzydeł kondora przekracza często 3 metry. Upierzenie czarne z białymi pokrywami skrzydłowymi. Skóra głowy i szyi nieopierzona, różowa. Na granicy upierzenie pióra tworzą kryzę, a u samca występuje na głowie charakterystyczna mięsista narośl.
Jego pokarm stanowi padlina dużych ssaków oraz jaja ptaków morskich.
Jak większość ptaków drapieżnych na ogół żyje w parach. Gniazda zakłada w szczelinach skalnych w wysokich partiach gór lub na nadmorskich klifach. Wyprowadzany jest 1 lęg co dwa lata. Samica składa zazwyczaj 1, rzadziej 2 jaja, które przez prawie 2 miesiące wysiadują oboje rodzice. Pisklęta zaczynają latach po około 6 miesiącach życia, natomiast w rodzinnym gnieździe pozostają do czasu, gdy wyklują się następne młode.
Od lat kondory, zwane sępami Nowego Świata zalicza się tradycyjnie do grupy ptaków drapieżnych (szponiastych), jednak przeprowadzone w latach 90. XX w. badania genetyczne i molekularne nie dość, że wykazały, iż – pomimo podobieństw w budowie i biologii - pochodzące z Ameryki kondory nie są spokrewnione z Sępami Starego Świata w takim stopniu, jak dotychczas sądzono, to jeszcze zasugerowały, że ewolucyjnie bliżej im do bocianów niż do innych drapieżnych. W późniejszych latach te i kolejne badania były wielokrotnie podważane, i jak dotąd nie osiągnięto porozumienia w sprawie przynależności systematycznej kondorów. Z tego też powodu ptaki te zalicza się wciąż do rzędu szponiastych.
Polowania i prześladowania ze strony człowieka są przyczyną postępującego spadku liczebności światowej populacji kondora, który uznawany jest za gatunek bliski zagrożenia wyginięciem.
Podlega ochronie CITES oraz uczestniczy w Europejskim Programie Hodowlanym (EEP).
Zamieszkujący Australię dziobak jest rzadkim przykładem jadowitego gatunku ssaka - na tylnej nodze samca znajduje się kolec jadowy. W naszej faunie są dwa jadowite ssaki: rzęsorek rzeczek i rzęsorek mniejszy.