Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) jest dość szeroko rozprzestrzeniony na całym świecie, za wyjątkiem Ameryki Południowej i Antarktydy. W Polsce jest nielicznym ptakiem lęgowym, spotykanym głównie w nizinnej części kraju. Środowiskiem jego życia są obszary w pobliżu płytkich wód, zasobnych w ryby.
Zarówno samiec, jak i samica ma czarne upierzenie z metalicznym połyskiem. W szacie godowej zaobserwować można białawe boki głowy i szyi oraz białe plamy u nasady nóg. Skóra wokół dzioba jest żółta i naga. Młode są brązowo upierzone, dopiero z czasem zmieniają ubarwienie.
Kormoran czarny jest rybożerny i poluje nurkując - schodzi nawet do 10 m pod wodę i wytrzymuje tam około minuty. Polując, ciągle zanurza głowę pod wodę i wypatruje ofiary. Upolowaną zdobycz zazwyczaj zjada w wodzie, jedynie gdy złowi większą rybę, zabiera ją na ląd i „rozdrabnia” na mniejsze porcje. Zdarza się, że młode osobniki próbują polować na ofiary znacznie przekraczające ich możliwości połknięcia, może wtedy dojść do zadławienia.
Gniazda zakładane są na skałach, na drzewach, sporadycznie w trzcinach. Samica zajmuje się budową, a samiec dostarczaniem potrzebnych materiałów. Po 28-31 dniach wykluwają się pisklęta, którymi opiekują się oboje rodzice. Karmią je przez 2-3 miesiące.
Liczebność tego ptaka w Polsce w ostatnich latach wzrasta i wynosi ponad 27 tys. par lęgowych; podobny trend obserwuje się w pozostałych krajach europejskich. Obecnie na Górnym Śląsku największa kolonia lęgowa kormoranów, licząca 303 pary, znajduje się przy zbiorniku Dzierżno Duże.
Największym noworodkiem świata jest osesek płetwala błękitnego, który waży 2000 kg i mierzy do 7 m długości. Dziennie przybiera on na wadze średnio 90 kg.