Wikunia (Vicugna vicugna), zwana także wigoniem, należy do ssaków z rodziny wielbłądowatych. Występuje na andyjskich obszarach Ameryki Południowej (Peru, Boliwia, Chile i Argentyna). Zamieszkuje suche, porośnięte niską roślinnością obszary, stepowe płaskowyże powyżej granicy lasu, ale poniżej strefy wiecznego śniegu. Dochodzi do wysokości 3500 – 5750 m. n. p. m.
Jej sierść jest miękka i gęsta, na grzbiecie żółtawa lub brązowawa, na brzuchu prawie całkiem biała.
Żywi się głównie trawą, a aktywna jest w ciągu dnia. Nocą udaje się na spoczynek do legowisk położonych w wyższych partiach gór. Zajmowane przez poszczególne grupy terytoria znakowane są moczem i odchodami.
Okres godowy wikunii przypada na marzec i kwiecień. Ciąża trwa 330-350 dni. Samica rodzi jedno młode, które już po kwadransie jest zdolne do podążania za matką. Wkrótce po porodzie samica jest gotowa do ponownego krycia.
Zaniepokojona wikunia wydaje gwiżdżący dźwięk. Potrafi szybko biegać, poruszając się przy tym z gracją.
Wikunia jest przodkiem całkowicie już udomowionej alpaki. Wikunia jest chroniona Konwencją Waszyngtońską (CITES).