Ibis szkarłatny zamieszkuje tereny podmokłe i błotniste, często są to skraje lasów deszczowych i namorzynowych. Żyje w dużych gromadach, liczących po kilkadziesiąt osobników.

Charakteryzuje go intensywne czerwone upierzenie, czarny dziób i czarne końcówki skrzydeł. Obie płcie są upierzone identycznie, jednak samiec często jest większy i ma dłuższy dziób.  Kolor upierzenia, podobnie jak u flamingów, pochodzi od karotenoidów – barwnych związków występujących w pancerzykach zjadanych przez nie skorupiaków. Poza skorupiakami na jego dietę składają się mięczaki, małe ryby, a także owoce.

Przed przystąpieniem do lęgów samiec zabiega o samicę wykonując różnorodne rytuały godowe, na przykład ocieranie dziobem, drżenie, wysokie loty oraz wydaje charakterystyczne dźwięki. Po wykluciu piskląt, rodzice dzielą się obowiązkami, wspólnie zapewniają im pokarm i ochronę przed drapieżnikami. Młode dość szybko dorastają, potrafią latać już w 40 dniu życia.